هجرت ابراهيم (ع) و دفاع از حقّش

جمعي،‌ از جمله حضرت لوط ـ عليه السلام ـ و ساره به او ايمان آوردند، او با «ساره» ازدواج كرد، از طرف پدر ساره، زمين‎هاي مزروعي و گوسفندهاي بسيار، به ساره رسيده بود، ابراهيم ـ عليه السلام ـ مدتي در ضمن دعوت مردم به توحيد، به كشاورزي و دامداري پرداخت، تا اين كه تصميم گرفت از سرزمين بابل به سوي فلسطين هجرت كند و دعوت خود را به آن سرزمين بكشاند، ‌اموال خود از جمله گوسفندهاي خود را برداشت و همراه چند نفر با همسرش ساره، حركت كردند.
ولي از طرف حاكم وقت (بقاياي دستگاه نمرودي) اموال ابراهيم ـ عليه السلام ـ را توقيف كردند.
ماجرا به دادگاه كشيده شد، ابراهيم ـ عليه السلام ـ در دادگاه،‌ خطاب به قاضي چنين گفت:
«من (و همسرم) سالها زحمت كشيده‎ايم و اين اموال را به دست آورده‎ايم[1] اگر مي‎خواهيد اموال مرا مصادره كنيد، بنابراين سالهاي عمرم را كه صرف تحصيل اين اموال شده، بر گردانيد.»
قاضي در برابر استدلال منطقي ابراهيم، عقب نشيني كرد، و گفت: «حق با ابراهيم است.»[2]
ابراهيم ـ عليه السلام ـ آزاد شد و همراه اموال خود به هجرت ادامه داد و با توكل به خدا و استمداد از درگاه حق، حركت كرد، تا تحول تازه‎اي در منطقة جديدي به وجود آورد، سخنش اين بود كه:
«إِنِّي ذاهِبٌ إِلى رَبِّي سَيهْدِينِ؛ من (هر جا بروم) به سوي پروردگارم مي‎روم، او راهنماي من است، و با هدايت او ترسي ندارم».[3]

پی نوشت:

[1] . در ماجراي زندگي اسحاق،‌عوامل جمع آوري اين اموال، خاطر نشان شده است.
[2] . مطابق بعضي از روايات، ماجرا را به نمرود اطلاع دادند، نمرود گفت: ابراهيم را گر چه همراه اموالش باشد، بيرون كنيد تا از اين سرزمين برود،‌زيرا او اگر در اين جا بماند، دين شما (بت پرستان) را فاسد مي‎كند. (اقتباس از تفسير الميزان، ج 7، ص 241).
[3] . صافات، 99.